ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Το ελληνικό πρόσωπο της τέχνης στο Βερολίνο

Της Μαρίνας Τομαρά

Είναι γνωστό ότι το Βερολίνο είναι μια πόλη που ελκύει καλλιτέχνες απ’όλο τον κόσμο, και όχι άδικα. Το χαμηλό κόστος διαβίωσης, τα προσιτά ακόμα ενοίκια αλλά και οι κρατικές επιχορηγήσεις για την τέχνη είναι κάποιοι από τους λόγους που κάνουν την πόλη αυτή έναν τόσο προσφιλή προορισμό. Δεδομένου ότι η τέχνη στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ένα εξαιρετικά προσοδοφόρο επάγγελμα ούτε εξασφάλιζε πλήρη απασχόληση και μονιμότητα, οι καλλιτέχνες ίσως να μην έχουν επηρεαστεί με την ίδια ένταση όσο άλλοι επαγγελματίες αλλά και γι’αυτούς οι όροι εργασίας γίνονται όλο και πιο δυσχερείς. Στο Βερολίνο ή και αλλού, χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί, εικαστικοί δεν αναζητούν πλέον μόνο νέες εμπειρίες και ιδέες αλλά κυρίως έναν τρόπο να παραμείνουν δημιουργικοί.

Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό; “Είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον που έρχεται απέξω ή έχει γεννηθεί εδώ αλλά έχει μεταναστευτική καταγωγή να μπει στο σύστημα των γερμανικών κρατικών θεάτρων”, λέει ο Ανέστης Αζάς. Για αυτόν τον λόγο μαζί με τον ηθοποιό Πρόδρομο Τζινικόρη αναζήτησαν και βρήκαν στέγη για το έργο τους ¨Tilemachus: Should I stay or should I go?¨στο θέατρο Ballhaus. Τοποθετημένο στην περιοχή του Κρόιτσμπεργκ-παραδοσιακά γειτονιά των Τούρκων μεταναστών-το ”Ballhaus” δίνει βήμα σε καλλιτέχνες που μπορούν να δουλέψουν στα γερμανικά αλλά λόγω της καταγωγής τους δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στην επίσημη θεατρική σκηνή του Βερολίνου. Η παράσταση¨Tilemachus: Should I stay or should I go?¨ πραγματεύεται το αναπάντητο δίλημμα που βασανίζει τους νέους σήμερα: “Να φύγω ή να μείνω στην Ελλάδα;”.  Χρησιμοποιώντας τη φόρμα του ”θεάτρου -ντοκουμέντου”, οι δύο σκηνοθέτες ανεβάζουν στη σκηνή καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι μαζί με ηθοποιούς αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Μετανάστες στη Γερμανία της δεκαετίας του ’60 αντιπαραθέτουν τα βιώματά τους με αυτά της νέας γενιάς Ελλήνων μεταναστών. Το έργο  που χρηματοδοτήθηκε από το γερμανικό Ομοσπονδιακό Ταμείο Πολιτιστικών Επιχορηγήσεων και από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θα παρουσιάζεται στη ”Στέγη” έως τις 10/03.

Σε μια άλλη γειτονιά του Βερολίνου, στο Μίτε, η Στέλλα Ζάννου παραδίδει μαθήματα και σεμινάρια χορού στο στούντιο Μαραμέο. Ανάμεσα στους μαθητές της και πολλοί Έλληνες, είτε επαγγελματίες χορευτές, είτε νέα κορίτσια που προετοιμάζονται για να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις σε σχολές χορού του Βερολίνου.  Η Στέλλα, χορεύτρια και χορογράφος με μεγάλη εμπειρία, ήρθε στο Βερολίνο με τον άντρα της το 2009, στις αρχές της κρίσης. “Δίνονται σίγουρα περισσότερες ευκαιρίες καθώς μπορείς να κάνεις αιτήσεις για να χρηματοδοτηθεί ένα πρότζεκτ σου σε διάφορους φορείς. Επίσης, μπορείς να παρουσιάσεις τη δουλειά σου όχι μόνο σε θέατρα αλλά και σε πιο εναλλακτικούς χώρους χωρίς να καταβάλεις πολλά χρήματα”, αναφέρει η Στέλλα Ζάννου.  Παρόλα αυτά, τα ενοίκια ανεβαίνουν και ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας εντείνεται, με αποτέλεσμα το Βερολίνο να μην είναι ο παράδεισος που ίσως να ήταν κάποτε για τους καλλιτέχνες.

Ο Λευτέρης Βενιάδης, συνθέτης και ηθοποιός, ήρθε στο Βερολίνο πριν την κρίση, την εποχή που η Ελλάδα πανηγύριζε στους ξέφρενους ρυθμούς της νίκης του ευρωπαίκού κυπέλου με τον Ότο αρχηγό. “Τώρα η εικόνα των Ελλήνων δεν είναι πια η ίδια αλλά στον καλλιτεχνικό χώρο αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη επίπτωση”, λέει ο Λ.Βενάδης. Ο Λευτέρης που έχει ήδη πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του, ασχολείται στο έργο του με τη σύνθεση της δραματικής τέχνης και της μουσικής.